Całkiem niedawno jeszcze przygotowania czyniliśmy do wyjazdu na pierwsze w historii Notojadzim zgrupowanie, a już wspominać przyszło i na kartach historii zapisy czynić.

 

 

Tak, to już koniec naszego teamowego wyjazdu na obóz kondycyjno-regeneracyjny do Borowic w okolice przepiękne i z kolarstwem silnie związane. Niemniej zrobiliśmy coś, zarówno wszyscy jak i każdy z osobna, do czego będzie można się uśmiechać, pokonując własne słabości, ustanowiliśmy swoje małe i duże rekordy, zdobyliśmy to co jeszcze nie zdobyte.

 

 

Podsumowując, udało nam się wjechać do Karpacza, na słynną metę TdP na Orlinku, zmierzyliśmy się z Chlebówką nazywaną inaczej drogą głodu, zdobyliśmy przejście graniczne na przełęczy Okraj, gdzie zostawiliśmy po sobie ślad wpisując się do pamiątkowej księgi.

 

 

Widzieliśmy zbiornik retencyjny Sosnówka, przejechaliśmy obok „krasnoludów”, zaliczyliśmy Zachełmie, Przesiekę, Piechowice, Jagniątków oraz zmierzyliśmy się z częścią segmentu na drodze do schroniska Odrodzenie, którego ostatnie 150 metrów niektórym nie dawało spokoju i postanowili zmierzyć się z tym odcinkiem ponownie na drugi dzień.

 

 

Wielkie brawa, bowiem na drodze o takim nachyleniu nawet podejście jest wyzwaniem.

 

 

Poza realizacją założonych zadań treningowych, zostaliśmy ugoszczeni przez sympatyczną Panią Kasię w liczącym 300 lat urokliwym ośrodku wczasowym Skalnik, który mógłby w przyszłości być wymarzoną bazą wypadową.

 

 

Podczas trwających do wczesnych godzin porannych obrad powstał plan A i B, przejęcia nieruchomości

 

 

Niewątpliwie niecodzienną atrakcją zgrupowania była wizyta japońskiego kolarza Kukazamury, który wraz ze swoim kotem pojawił się w Borowicach wraz z serią wykładów na temat wysokogórskiego treningu kolarskiego.

 

 

Były więc wykłady dotyczące nowatorskiej metody pokonywania wzniesień z zaciśniętymi klockami hamulcowymi oraz odpowiedniego doboru przełożeń i kadencji w odniesieniu do parametru zwanego bociano/wato/kilometrem.

 

 

Podczas tajnej rozmowy w cztery oczy, prezesowi Jarosławowi

udało się zwerbować w nasze szeregi kotkę „Łatkę”,

z którą co niektórzy zawarli nawet bliższą znajomość

 

 

Niestety to co piękne, szybko się kończy, górskie bociany odleciały a my cali i zdrowi powróciliśmy do swoich domów, do codziennych obowiązków, z nadzieją że uda nam się tam wrócić i to już za niecały rok ( 12-14 czerwca 2025 r. ) być może nawet w liczniejszym składzie.

 

 

Wielkie dzięki, było warto

 

 

red. Marcin Kubiak